Με την ευκαιρία της συμμετοχής μου στον Αυθεντικό Μαραθώνιο Αθήνας για 5η φορά, νιώθω την ανάγκη να κάνω ένα μίνι απολογισμό, όχι για τον αγώνα ή την προετοιμασία (καθώς αυτήν την φορά δεν υπήρξε ουσιαστική δρομική προετοιμασία) αλλά για όλο το περασμένο διάστημα στο οποίο όλοι μας λίγο ή πολύ περάσαμε τις δυσκολίες μας και βγήκαμε δυνατοί.
Αυτήν την φορά η συμμετοχή στον αγώνα αποσκοπούσε αποκλειστικά στην διασκέδαση, απαλλαγμένος από άγχος και πίεση που δημιουργεί το κυνήγι της επίδοσης. Μπορεί έτσι όπως πήγε να άφησε την “πικρία” για το τρίωρο (3:00:17), αλλά ο στόχος επιτεύχθηκε με το παραπάνω.
Για μένα η συμμετοχή στον Μαραθώνιο ήταν ο τερματισμός μιας εξαιρετικά δύσκολης περιόδου. Δεν είναι τυχαίο πως πριν ένα χρόνο είχε φωλιάσει μέσα μου η ιδέα ότι δεν θα ξαναέτρεχα όχι μαραθώνιο αλλά ούτε καν μικρότερες αποστάσεις.
Πως να αφήσεις όμως κάτι που σε έκανε να ξαναγεννηθείς; Με τι πρόσωπο θα αντίκριζα αυτούς που εγώ προσπαθούσα τόσο καιρό να εμπνεύσω και να περάσω το μήνυμα ότι “τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο”; Πως θα μπορούσα να σταματήσω να τρέχω μαραθώνιο χωρίς να έχω τερματίσει μια φορά μαζί με τους αγαπημένους μου συναθλητές και μέντορες; Πως… ;
Πόσοι δεν έχουμε βρεθεί σε μια δύσκολη στιγμή που πιστεύουμε ότι όλα τελείωσαν, ότι πρέπει να σταματήσουμε την προσπάθεια, ότι πρέπει να τα παρατήσουμε, ότι πρέπει να αφήσουμε τα δυσκολοδιάβατα μονοπάτια και να πάρουμε τους “βολικούς” δρόμους;
Τότε αρκεί μια σκέψη και μόνο για να σταματήσουμε να κάνουμε αυτές τις μίζερες και φυγόπονες σκέψεις. Αξίζει μια δύσκολη στιγμή να μας βάλει κάτω και να μας γονατίσει; Αρκεί μια δυσκολία να μπει εμπόδιο στις επιθυμίες μας και τα θέλω μας; Αρκεί ένα εμπόδιο που θα βρεθεί στο μονοπάτι μας να μας κάνει να αλλάξουμε ρότα στα όνειρά μας; Όχι βέβαια!! Επιτρέπεται να φωνάξεις, επιτρέπεται να κλάψεις, αλλά δεν επιτρέπεται να τα παρατήσεις! Εάν αισθανόμαστε ότι περνάμε μέσα από την κόλαση δεν πρέπει ούτε να καθίσουμε αδρανείς και να “καούμε”, ούτε να γυρίσουμε πίσω! Πρέπει να βρούμε την δύναμη να συνεχίσουμε και να βγούμε από αυτήν. Μόνο έτσι θα βρεθούμε ξανά στο ξέφωτο και θα μπορέσουμε να αντικρίσουμε την κορυφή των επιθυμιών μας.
Θα ήταν παράλειψη μου να μην ευχαριστήσω τους ανθρώπους που με στήριξαν, που έγιναν υπόστεγο όταν έβρεχε “ζόρια”, που μου έδωσαν τον ρυθμό να επανέλθω σε γνώριμο tempo σαν καλοί pacers. Πρώτο και καλύτερο τον Coach Μανελάκη Δημήτρη (ναι με “C” κεφαλαίο!!!) για την πολύχρονη υποστήριξη, καθοδήγηση, παρέα αλλά και την μίνι προετοιμασία που έβγαλα μαζί του ώστε να συμμετέχω αξιοπρεπώς στον τελευταίο αγώνα. Χωρίς αυτόν πραγματικά δεν θα υπήρχα “δρομικά” και όχι μόνο! Coach είσαι μοναδικός!!! Ευχαριστώ τον δρομικό μέντορα Χρήστο Κώνστα, για το boost και την υποστήριξη που μου έχει δώσει τα τελευταία χρόνια αλλά και την όμορφη παρέα κατά την διάρκεια του τελευταίου αγώνα ώστε μέχρι τα μισά της διαδρομής. Μέχρι εκεί άντεξα, αλλά θα τηρήσω την υπόσχεση για κοινό τερματισμό με τον Coach στην μέση! Ευχαριστώ το NF Box / Κίνηση-Athlete Factory για το κίνητρο που μου πρoσέφερε σε αυτήν την επανεκκίνηση, καθώς και την δυνατότητα να διατηρηθώ στο προηγούμενο επίπεδο, προερχόμενος μάλιστα από 2 διαδοχικούς τραυματισμούς και χωρίς μεγάλο όγκο δρομικής προπόνησης. Ευχαριστώ τον φυσικοθεραπευτή και συναθλητή Γιάννη Σπυριδάκη για τον καθοριστικό ρόλο που έπαιξε στην αποκατάσταση! Μεγάλο ευχαριστώ επίσης στην Χριστίνα, τον Γιώργο, τον Χρήστο, τον Δημήτρη, τον Γιάννη που ήταν εκεί όταν χρειάστηκε (εσείς ξέρετε)!!! Θα σας είμαι ευγνώμων μια ζωή!!!
Η διαφορά μεταξύ νίκης και ήττας είναι το να μην τα παρατάς.
Γι’ αυτό νικητές είναι όσοι δεν εγκαταλείπουν ποτέ ενώ αυτοί που εγκαταλείπουν δεν κερδίζουν ποτέ!
