Έξι χρόνια πριν, το 2016, πήρα την απόφαση να “προκαλέσω” τον εαυτό μου (σώμα, νου και πνεύμα) με την συμμετοχή μου σε αγώνα Μαραθωνίου, ένα εγχείρημα που ουδέποτε είχα φανταστεί μέχρι τότε. Μοναδικός στόχος τότε ήταν να ολοκληρώσω την αυθεντική μαραθώνια διαδρομή και μελλοντικά να έχω να λέω κι εγώ για το “κατόρθωμα” μου αυτό.
Μπαίνοντας τότε στο Καλλιμάρμαρο Στάδιο και περνώντας την γραμμή του τερματισμού, τα συναισθήματα ήταν πραγματικά απερίγραπτα. Η συγκίνηση, το ρίγος, η ανατριχίλα και τα δάκρυα πήραν την θέση της κούρασης, την εξάντλησης και του πόνου.
Και από εκεί που ο στόχος ήταν απλά να κάνω μία φορά την αυθεντική μαραθώνια διαδρομή, τερματίζοντας, αυτό που είπα στον εαυτό μου ήταν ότι σε αυτήν την “γιορτή” θα ήθελα να συμμετάσχω κάθε χρόνο.
Έτσι και έγινε. Από τότε εκτός των άλλων μαραθωνιών, συμμετείχα αδιάκοπα στον Αυθεντικό Μαραθώνιο της Αθήνας.
Δυστυχώς φέτος τα πράγματα δεν ήρθαν όπως θα τα ήθελα, και έχοντας μείνει σχεδόν ένα χρόνο εκτός δρομικών προπονήσεων, βρέθηκα πολύ κοντά στο να μην εκπληρώσω το ετήσιο αυτό “τάμμα”.
Η επιθυμία όμως να μην χάσω αυτήν την γιορτή, να βρεθώ ξανά μαζί με τους αγαπημένους μου δρομικούς μέντορες αλλά και κοντά σε φίλους και γνωστούς από όλη την Ελλάδα στο καθιερωμένο ραντεβού και να βιώσω ακόμα μια φορά το μοναδικό συναίσθημα του τερματισμού μέσα στο Καλλιμάρμαρο Στάδιο με τσιγκλούσε το τελευταίο διάστημα.
Την τελευταία στιγμή λοιπόν αποφάσισα ότι δεν μπορώ να μην βρίσκομαι στην εκκίνηση Αυθεντικού Μαραθωνίου. Εξάλλου ήταν μια υπόσχεση που είχα δώσει στον εαυτό μου από την πρώτη κιόλας συμμετοχή μου. Οπότε έπρεπε να την τηρήσω, ακόμα και με κάποιο ρίσκο.
Τα συναισθήματα και οι συγκινήσεις ήταν το ίδιο δυνατά και φέτος, όπως και τις προηγούμενες φορές. Αυτό που άλλαξε αυτήν την φορά είναι ότι είχα περισσότερη άνεση και ευκαιρία να δώσω περισσότερες φορές το χέρι μου στα παιδάκια που με τόση προσμονή άπλωναν το χέρι τους για να σε χαιρετήσουν, να αλληλεπιδράσω με τον κόσμο και τις μπάντες των τυμπάνων και τα χορευτικά συγκροτήματα, με γνωστούς και άγνωστους δρομείς και γενικά να χαρώ λίγο περισσότερο την “ιεροτελεστία” της αυθεντικής διαδρομής. Όσον αφορά τον τερματισμό μέσα στο Καλλιμάρμαρο Στάδιο, το συναίσθημα το ίδιο και απαράλλακτο με τις προηγούμενες φορές, δύσκολο να περιγραφεί με λόγια, και από τα πιο δυνατά συναισθήματα που έχω βιώσει ποτέ.
Κάποτε αναρρωτιούμουν “αν κάποια στιγμή δεν υπάρχει το κίνητρο της επίδοσης, θα έχω την ίδια δίψα να συμμετέχω σε ένα μαραθώνιο;”. Τώρα απλά σιγουρεύτηκα ότι αυτή η δίψα και ιδίως για τον Αυθεντικό Μαραθώνιο της Αθήνας δεν σβήνει με τίποτα!
ΥΓ1: Ευχαριστώ τον Coach Manelakis, στον οποίο οφείλω την δρομική μου πορεία, για την αδιάκοπη υποστήριξη και καθοδήγηση αλλά και για το γεγονός ότι η παρότρυνση του να βρεθώ και φέτος στην γραμμή της εκκίνησης ήταν καταλυτική.
ΥΓ2: Ευχαριστώ τον δρομικό μέντορα Χρήστο Κώνστα αλλά και το RunBeat για την συμμετοχή που μου πρόσφεραν μιας και όταν πήρα την απόφαση να τρέξω οι εγγραφές είχαν κλείσει.
ΥΓ4: Πολλά συγχαρητήρια σε όλους τους δρομείς για την υπερπροσπάθεια, σε μια δύσκολη διαδρομή και με δυσμενείς καιρικές συνθηκες για τρέξιμο. Αυτό που μετράει δεν είναι πάντα ο χρόνος ή η θέση. Αυτό που έχει σημασία είναι να δώσεις τον καλύτερό σου εαυτό. Διπλά συγχαρητήρια βέβαια σε αυτούς που μπόρεσαν κάτω από αυτές τις συνθήκες να πετύχουν τους στόχους τους.
ΥΓ3: Για την ιστορία ο χρόνος ήταν 03:23:27, έτσι για να μην αναφέρουμε τις επιδόσεις όταν πηγαίνουμε για χρόνους 🙂
Αυτό που μετράει δεν είναι πάντα ο χρόνος ή η θέση. Αυτό που έχει σημασία είναι να δώσεις τον καλύτερό σου εαυτό! (Meb Keflezighi)